De wedloop van het leven lopen is, vooruitzien met verwachting en hoop te midden van alles waar we doorheen gaan. De Olympische spelen zijn net achter de rug en vele sporters zien al weer uit naar het jaar 2022. Misschien maken ze de balans op van wat er goed gegaan is en wat niet, zijn er verbeterpunten, waar moet ik aan werken om in 2022 wel een medaille te halen.
Blijdschap, teleurstelling, verdriet liggen allemaal dicht bij elkaar. Ze hebben het allemaal meegemaakt, maar nu richten zij zich met behulp van een coach, een trainingsschema, een voedingspatroon en zich vele dingen ontzeggen, op de toekomst, alles om deel te kunnen nemen en hun doel te bereiken.
Hoe anders voor ons, er is maar een ding nodig of eigenlijk een persoon, Jezus. Hij is degene, de weg, tot deelname en tegelijkertijd, de voleinder. Als je voor Jezus kiest als Heer en Verlosser, dan heb je alles in één. Hij is je ticket voor deelname, Hij geeft het perfecte trainingsschema, de juiste teamgenoten, de juiste voeding etc. Wat een genade en de garantie dat als je blijft lopen, de prijs behaald (de Belofte) en dat niet voor vier jaar maar eeuwig! Wat een genade!
De schrijver van de Hebreeën brief vergelijkt in hoofdstuk 12 ons leven als christen, met een hardloopwedstrijd.
Hebreeën 12:1- 3 “Daarom dan, laten ook wij, nu wij zulk een grote wolk van getuigen rondom ons hebben, afleggen alle last en de zonde, die ons zo licht in de weg staat, en met volharding de wedloop lopen, die vóór ons ligt. Laat ons oog daarbij (alleen) gericht zijn op Jezus, de leidsman en voleinder des geloofs, die, om de vreugde, welke vóór Hem lag, het kruis op Zich genomen heeft, de schande niet achtende, en gezeten is ter rechterzijde van de troon Gods. Vestigt uw aandacht dan op Hem, die zulk een tegenspraak van de zondaren tegen Zich heeft verdragen, opdat gij niet door matheid van ziel verslapt. (volharding).
Hij benoemt drie belangrijke aspecten die voor ons heel belangrijk zijn, met name hoe we de wedstrijd lopen, afleggen, richten op en volharden. Ons doel, de bestemming staat vast, maar hoe lopen wij? Met ballast, gebukt onder zonde of zorgen of volgt het verleden je nog? Op wat of wie ben je gericht? Laat je je bemoedigen of ontmoedigen? Wie zijn je voorbeelden? Laat je je hoofd hangen of sterk je jezelf?
Hebreeën 10: 23-25: “Laten wij de belijdenis van hetgeen wij hopen onwankelbaar vasthouden, want Hij, die beloofd heeft, is getrouw. En laten wij op elkander acht geven om elkaar aan te vuren tot liefde en goede werken. Wij moeten onze eigen bijeenkomst niet verzuimen, zoals sommigen dat gewoon zijn, maar elkander aansporen, en dat des te meer, naarmate gij de dag ziet naderen.”
Als we zo met elkaar lopen, dan mogen we met verwachting en blijdschap naar de toekomst kijken. Of het om ons persoonlijk leven gaat, en/of dat van de gemeente. Laat de vreugde van de Heer je kracht zijn. Loslaten/afleggen, ons richten op Jezus en volharden, want Hij, die beloofd heeft, is getrouw. Amen!
Gods rijke zegen toegewenst,
Adri en Marjolijn
